Organisaties investeren dagelijks in de groei van medewerkers. Met dure opleidingen, grote verandertrajecten, belangrijke sessies over ontwikkelingen in het vakgebied en nog maar te zwijgen over allerlei managementtrainingen en ‘sessies op de hei’…

Meestal omdat er ‘iets moet veranderen’. Het gaat niet goed, er is een tekort, teveel, te druk, te rustig, te vol, te leeg, te mager of te dik van iets. Dus dat moet anders…

En dus wordt er een project gemaakt. Een programma, een traject, een serie, een reorganisatie, een fusie en wat dies meer zij. En er wordt een consultant of een trainer ingehuurd om het proces te begeleiden. Want het is belangrijk dat het goed gebeurt. Aan alle knoppen wordt gedraaid. Alle intenties zijn goed. De visie is helder, de missie staat. De kernwaarden zijn duidelijk. Nu moeten ze alleen nog levend worden op de werkvloer. Want daar moet het gebeuren…

De werkvloer. Daar waar mensen hun best doen om alle doelen van de organisatie mee te helpen behalen. Soms succesvol, soms niet. En die moeten dus veranderen. Want dan wordt het beter. Dus er wordt een communicatie gestart richting de medewerkers. ‘We’ gaan het anders doen. ‘We’ gaan veranderen. ‘We’ gaan het doen met passie. En ondernemerschap. En innovatie. En samenwerking. De bazen zijn blij; dit kan alleen maar goed gaan. We hebben aan alles gedacht. We zitten op de goede weg. De koers is duidelijk.

En de medewerker denkt: ‘Dit gaat niet over mij…’

Herkenbaar?

Alles veranderd altijd al. Sterker nog; iets kan niet-niet veranderen. Dat is de natuur. Zo ook in organisaties. En hoe lastig is het als we iets ‘gaan veranderen’. Iets wat eigenlijk vanzelf al veranderd. Alleen kijken we niet naar die natuurlijke verandering.

Verandering en groei vinden plaats in de kieren van de dag. Impliciet, gewoon vanuit mensen zelf, omdat ze dat zelf willen. Mensen willen niet veranderd worden. Ze willen de ruimte om zelf hun weg te vinden in de richting van waar ze sowieso al gingen. Net als kinderen; die hebben ook geen planning over wanneer het moment gekomen is om te leren lopen of fietsen. Dat komt gewoon, ze voelen de behoefte en beginnen er aan. Met vallen en opstaan. En huilen als het mislukt en vragen om hulp als ze het niet voor elkaar krijgen.

Als we medewerkers meer zouden zien als ‘kinderen die op een natuurlijke manier in de kieren van de dag leren en ontwikkelen’, dan zouden we minder frustratie hebben in het management. Dan zou er minder control zijn, minder macht om mensen te laten bewegen in een andere richting dan hun natuurlijke. En als de natuurlijke weg van iemand niet past met waar het bedrijf naartoe wil, zou het logisch zijn dat iemand vertrekt. Gewoon omdat het niet meer werkt…

Groeien in de kieren van de dag. Omdat het niet anders kan.